شیخ صدوق با سند خود از امام حسن عسکری علیه السلام تقل می کند که فرمود:

امام هادی علیه السلام بر بالین بیماری از اصحاب خود آمد، بیمار از بیم مرگ می گریست، و بی تاب بود.

امام هادی علیه السلام فرمود: ای بنده خدا! از مرگ می ترسی زیرا آن را نمی شناسی، بگو ببینم اگر چرکین و آلوده باشی، و از فراوانی چرک و آلودگی، در آزار باشی، و جوش های چرکین پیدا کرده باشی، و بدانی که شستشوی در حمام، همه آن ها را از بین می برد،[ و تو را زیبا و پاکیزه می سازد]، آیا نمی خواهی که به حمام درآیی، و خود را شستشو دهی؟ آیا از نرفتن به حمام، و با همین آلودگی ماندن، ناراحت نیستی؟

عرض کرد: آری ای فرزند رسول خدا !

فرمود: این مرگ، همان حمام است، آخرین گام تو در تطهیر گناهانت، و پاک شدن از بدی هایت می باشد، چون به مرگ درآیی، و از آن عبور کنی، از هر غم و اندوه و آزاری نجات پیدا می کنی، و به هر شادی و خوشحالی می رسی.

پس آن مرد آرام گرفت، و تسلیم و با نشاط شد، و چشم خود را بست، و درگذشت.