سلمان فارسی، به هنگام مرگ، حسرت زده بود، او را گفتند:

ای اباعبدالله! بر چه دریغ می خوری؟ گفت: بر دنیا دریغ نمی خورم.

ولیکن، با رسول خدا پیمان کردیم و او گفت: وسایل زیست شما،

همچون زاد راه یک سوار باشد. و اکنون، بر آن می ترسم، که بدین

چیزها که پیرامون خویش دارم، از آن فراتر رفته باشم، آنگاه به آنچه

پیرامون خویش داشت اشاره کرد، که شمشیری بود و بالشی و

کاسه ای چوبین.