ما همسایه شهید رجائی بودیم و او نخست وزیر شده بود.

اتفاقا همان روزها ما کار تعمییرات ساختمانی داشتیم.

صبح روزی که مواد زائد بنایی را به کوچه می بردیم

او از نانوایی محل نان خریده بود و به منزل می رفت.

ما را دید و طبق معمول سلام کرد و گفت : کمک نمی خواهید؟

تشکر کردیم و گفتیم : کار مهمی نیست؛

اما او خیلی سریع نان را به منزل رساند و پیش ما برگشت

و جدی آستین را بالا زد و با خلوص خاصش به کمک ما شتافت.

هر چه اصرار کردیم و خواستیم او را از این کار پر زحمت باز داریم،

نپزیرفت و به کمکش ادامه داد و در همان حال تلاش گفت :

همسایه بودن یعنی همین.

او با این بزرگواری ما را در نهایت بهت و حیرت شرمنده کرد.