نمیدونم گذرتون به مزار شهید قاریانپور خورده یا نه؟ شهیدی که وصیت کرده بود روی سنگ مزارش به جای اسمش بنویسن : مشتی خاک به پیشگاه خداوند متعال!
می بینی؟ شهدا برای این که گمنام باشن نه تنها از نوشتن بلکه از زندگیشون گذشتن، اونوقت ما برای اینکه به نامی برسیم...
به نظرتون دلیل این همه چشم و هم چشمی و مصرف گرایی و تجمل گرایی چیزی غیر این هستش که ما می خوایم خودمون رو نشون بدیم؟
شاید شهدا چون دنبال اسم و رسم خاصی نبودن آنقدر ساده میگشتن و این جور چیزها براشون مهم نبود و راحت از این دنیا دل می بریدن
به نظرم ما چون می خواهیم دیده بشیم هیچ وقت دیده نشدیم.
درست بر عکس شهدا که نمی خواستن دیده بشن ولی آوازه شهرتشون باعث شده بعد این همه سال این همه زائر، هر ساله برای زیارتشون اونم نزدیک عید بیایم سفر.
یادم باشه برای این که شهید بشم باید به شهادت برسم.
- ۴ نظر
- ۰۴ شهریور ۹۲ ، ۱۶:۰۰