در پرتو وحی

آیه شماره 2  از سوره مبارکه انفال

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ
مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دلهایشان (از عظمت او) لرزان شود و هرگاه آیات خدا بر آنان تلاوت شود، ایمانشان را مى‏افزاید و تنها برپروردگارشان توکّل مى‏کنند.
آنکه با شنیدن نداى اذان و آیات الهى بى‏تفاوت باشد، باید در کمال ایمان خود شک کند. «انّما المؤمنون اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ذکر نام خدا از سوى هرکس باشد، در مؤمن اثر مى‏گذارد. «اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ایمان، با عشق و خشیت درونى همراه است. «المؤمنون... وَجِلت قلوبهم»
ترسى که ریشه در جهل داشته باشد بد است، ولى ترسى که از معرفت سرچشمه بگیرد پسندیده است. «المؤمنون ... وجلت»
هر آیه‏ى قرآن، حجّت و دلیل و نورى است که مى‏تواند بر ایمان بیفزاید. «اذا تلیت... زادتهم ایماناً»
مؤمن، میان بیم و امید است. «المؤمنون، وجلت قلوبهم، یتوکّلون»
کسى که تنها خداوند را ربّ خود مى‏داند، تنها به او توکّل مى‏کند. «على ربّهم یتوکّلون»

 

در پرتو وحی

 آیه شماره 17  از سوره مبارکه انعام

وَإِن یَمْسَسْکَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ کَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِن یَمْسَسْکَ بِخَیْرٍ فَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدُیرٌ
و اگر خداوند (براى آزمایش و رشد، یا کیفر اعمال) تو را با (اسباب) زیان و آسیب درگیر کند، جز خودش هیچ کس برطرف کننده آن نیست و اگر خیرى به تو برساند، پس او بر هر چیز تواناست.
سرچشمه‏ ى همه‏ ى امور یکى است، نه آنکه خیرات از منبعى و شرور از منبع دیگر سرچشمه گیرد. «و اِن یَمْسَسْک اللّه بضرّ... و اِن یَمْسَسْک بخیر»
باید همه‏ ى امیدها به خدا و همه‏ ى خوف‏ ها از او باشد. «فلا کاشف له الاّ هو»

در پرتو وحی

 آیه شماره 144  از سوره مبارکه نساء

  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُونِ الْمُؤْمِنِینَ أَتُرِیدُونَ أَن تَجْعَلُواْ لِلّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطَانًا مُّبِینًا
  اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! کافران را به جاى مؤمنان دوست و سرپرست خود نگیرید، آیا مى ‏خواهید براى خداوند دلیل و حجّت آشکار علیه خودتان قرار دهید؟
 پذیرش ولایت کفّار با ایمان سازگار نیست. یک دل، دو دوستى برنمى‏ دارد. «یا ایها الّذین آمنوا لاتتّخذوا...»
تولّى و تبرّى، دوستى با مؤمنان و دورى از کافران، لازمه‏ ى ایمان است. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء من دون المؤمنین»
از هر نوع اختلاط، رفاقت و قراردادى که نتیجه ‏اش به زیان مسلمانان باشد، باید پرهیز کرد. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء»
در سیاست خارجى، روابط سیاسى و اقتصادى، گزینش‏ ها و عزل و نصب‏ ها، هر اقدامى که به سلطه‏ ى کفّار بر مسلمانان انجامد حرام و محکوم است. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء»
مسلمان ذلّت پذیر، در برابر خداوند پاسخى ندارد. «اتریدون ان تجعلوالله ...»

در پرتو وحی

آیه شماره 86  از سوره مبارکه نساء

وَإِذَا حُیِّیْتُم بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّواْ بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا إِنَّ اللّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ حَسِیبًا
و هرگاه شما را به درودى ستایش گفتند، پس شما به بهتر از آن تحیّت گویید یا (لااقّل) همانند آن را (در پاسخ) باز گویید که خداوند همواره بر هر چیزى حسابرس است.
رابطه‏ ى عاطفى خود را نسبت به یکدیگر گرم‏ تر کنید. «فحیّوا باَحسن»
ردّ احسانِ مردم نارواست، باید آن را پذیرفت و به نحوى جبران کرد. «حیّوا باحسن منها»
پاسخ محبّت‏ها و هدایا را نباید تأخیر انداخت. حرف فاء در کلمه «فحیوا»
پاداش بهتر در اسلام استحباب دارد. «فحیّوا باحسن منها»
در پاسخ نیکى ‏هاى دیگران، ابتدا به سراغ پاسخ بهتر روید، اگر نشد، پاسخى مشابه. «باحسن منها او ردّوها»
در جنگ هم اگر دشمن پیشنهاد صلح کرد، شما با رحمت بیشترى بپذیرید، یا مقابله به مثل آن را بپذیرید. «حییتم بتحیّة فحیّوا باحسن منها»
از تحیّت‏ هاى بى ‏جواب نگران باشید، که اگر مردم پاسخ ندهند، خداوند حساب آن را دارد و نه عواطف مردم را بى ‏جواب گذارید، که خداوند به حساب شما مى‏ رسد. «انّ اللّه کان على کلّ شیى‏ء حسیباً»

در پرتو وحی

 آیه شماره 58  از سوره مبارکه نساء

إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَکَمْتُم بَیْنَ النَّاسِ أَن تَحْکُمُواْ بِالْعَدْلِ إِنَّ اللّهَ نِعِمَّا یَعِظُکُم بِهِ إِنَّ اللّهَ کَانَ سَمِیعًا بَصِیرًا
همانا خداوند فرمانتان مى‏ دهد که امانتها را به صاحبانش بدهید و هرگاه میان مردم داورى کردید، به عدل حکم کنید. چه نیک است آنچه که خداوند شما را بدان پند مى‏ دهد. بى ‏گمان خداوند شنواى بیناست.
سپردن امور به کاردانان و قضاوت عادلانه، از مصادیق عمل صالح و از نشانه‏ هاى ایمان است. (با توجّه به آیه قبل)
هر امانتى صاحبى دارد و هرکس لیاقت و استعداد کار و مقامى را دارد. «اهلها»
در اداى امانت و دادگرى، ایمان شرط نیست. نسبت به همه‏ ى مردم باید امین و دادگر بود. «اهلها، الناس»
قاضى و حاکم باید عادل باشد. «تحکموا بالعدل»
تشکیل حکومت لازم است. لازمه‏ ى سپردن مسئولیّت‏ ها به اهلش و قضاوت عادلانه برقرارى نظام و حکومت الهى است. «تؤدّوا الامانات... تحکموا بالعدل»
موعظه‏ ى خوب، آن است که علاوه بر پندهاى اخلاقى، به مسائل اجتماعى و قضایى هم توجّه کند. «نعمّا یعظکم به»
اگر مردم هم خیانت در امانت یا ستم در قضاوت را نفهمند، خدا بینا و شنواست. «انّ اللّه کان سمیعاً بصیراً»

در پرتو وحی

 آیه شماره 2  از سوره مبارکه نساء

وَآتُواْ الْیَتَامَى أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَتَبَدَّلُواْ الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ وَلاَ تَأْکُلُواْ أَمْوَالَهُمْ إِلَى أَمْوَالِکُمْ إِنَّهُ کَانَ حُوبًا کَبِیرًا
و اموال یتیمان را به آنان (باز) دهید و اموال بد (خودتان) را با اموال خوبِ (یتیمان) تبدیل نکنید و اموال آنان را با اموال خود نخورید، همانا این (تصرّفاتِ ظالمانه) گناهى بزرگ است.
اموال یتیمان را باید به آنان پس داد، هرچند خود ندانند یا فراموش کنند. «آتوا الیتامى أموالهم»
اسلام، حامى طبقه‏ ى محروم و ضعیف است. «الیتامى»
کودکان یتیم، حقّ مالکیّت دارند. «اموالهم»
ممانعت، تبدیل وکاستن از مال یتیم، گناه بزرگ است. «انّه کان حوباً کبیراً»
گناهان، کبیره و صغیره دارند. «حوباً کبیراً»