درد دل در چاه گفتن

از نظر سلامت روان، و بهداشت روانى، و روانشناسى بالینى، اگر درد دل‏ها، عقده ها، مظلومیّت‏ها در انسان انباشته گردد، و در جائى گفته نشود، یا یاران رازدارى نباشند که عقده زدائى شود، تراکم عقده ها خطر آفرین است، باید عمل بیرون زدائى، و سبک شدن از عقده ها صورت گیرد،که با درد دل کردن براى دوستان همراز، یا خانواده، تا حدودى اصلِ عقده زدائى تحقّق مى ‏یابد. وگرنه انواع اختلالات روانى، اضطرابات روحى، سکته ‏هاى قلبى، در انتظار انسان است.در آن روزگاران تنهائى، حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) بود و دنیا دنیا مظلومیّت‏ ها، محرومیّت‏ ها،نادیده گرفتن حق،زورگوئى ‏ها،تهمت‏ ها،حسادت‏ ها و کینه توزى‏ هاى شرم آور،چه مى‏توانست بکند؟ چه کسى را داشت که راز دل بگشاید؟ درد دل کند؟ عقده زدائى نماید و خود را سبک کند؟از این رو در اوقات خاصّى به بیابان مى‏ رفت، و در ظلمت شب سر درچاهى فرو برده، اسرار نهان را مى‏ گفت، و دَرِ رازها را مى‏ گشود و درد دل‏ها مى‏ کرد.