هر که از خدا حساب برد، از او حساب برند و هر که اطاعت خدا کند، از او اطاعت کنند، و هر که خالق را اطاعت کند از خشم مخلوق نهراسد، و هر که آفریدگار را به خشم آرد باور کند که خشم خلق بر او فرو آید.

 شکر گزار، سعادت شکرش از سعادت نعمتی که موجب شکر شده بیشتر است، زیرا نعمت ها بهره فناپذیر دنیا هستند، و شکر هم نعمت است، و هم پاداش ماندگار.

خدا دنیا را جای گرفتاری قرار داده، و آخرت را سرای پاداش، گرفتاری دنیا را سبب پاداش آخرت قرار داده، و ثواب آخرت را عوض گرفتاری دنیا.

خدا سرزمین هایی دارد که دوست دارد در آن سرزمین ها خوانده شود، تا هر که بخواندش اجابت فرماید، حرم امام حسین علیه السلام از آن جمله است.

ظالم خردمند ممکن است با عقل خود، ظلم خود را مستور دارد،اما حق به جانب نابخرد، ممکن است با نادانی خود نور حقش را خاموش کند.

آنکه محبت و اندیشه ی خود را برایت همت کند، پیرویش کن.

هر که خود را سبک شمارد از شرش ایمن مباش.

دنیا بازاری است، جمعی در آن سود برند و گروهی زیان بینند.

هر که از خود راضی باشد، ناراضیان او فراوان خواهند بود.

مقدرات، آنچه را که به ذهنت خطور نکرده به تو نشان می دهد.

سوار اسب چموش، اسیر خود است، و نادان، اسیر زبان خود است.

مردم در دنیا با مال خود ارزیابی می شوند و در آخرت با عمل خود.

جدال، صمیمیت کهن را تباه می سازد، و پیمان محکم را می گسلد، و کمترین اثر آن ستیزگری است، و ستیزگری مهم ترین عامل جدایی است.

سرزنش کردن کلید بگو مگو [و جدال] است، و ملامت کردن بهتر از کینه[به دل گرفتن] است.

مصیبت برای صبر کننده یکی است و برای بیتابی کننده دوتا.

امام هادی علیه السلام به مردی که خدمت حضرت، از فرزند خود بدگویی می کرد، فرمود: نافرمانی فرزند، فرزند مردگی کسی است که فرزندش نمرده است.

هذیان گویی، شوخی نابخردان، و کار نیک نادانان است.

یاد بیاور زمانی را که در جلوی خانواده خود [بر بستر احتضار] افتاده ای، نه طبیبی می تواند درمانت کند، و نه دوستی می تواند سودت بخشد.

حسرت های کوتاهی کردن را یاد بیاور، تا آیین دوراندیشی را به کار گیری.

خشم گرفتن بر آزاده ها ناتوانی است و بر برده ها پستی.

سخنان حکمت آمیز، در خوی های تباه شده [و زمینه از دست داده] سودی نمی بخشد.

نیک تر از نیک، انجام دهنده ی کار نیک است، و زیباتر از زیبایی، گوینده ی [سخن] زیبا است، و بهتر از دانش، دارنده دانش است، و بدتر از بدی، انجام دهنده [کار] بد است، و هراس انگیزتر از هراس، سوار بر هراس[ و انجام دهنده ی آن] است.

مبادا حسد بورزی، زیرا حسد [ آثار  رنج آور] خود را در تو آشکار می سازد، و در دشمنت اثری نمی کند.