هر انسانی قلب و دلش از نظر خلقت الهی به سوی سپیدی است.

یعنی صفحه دلش سیاه نیست؛ خدا به تو صفحه سپید داده است؛

تو داری با این کارهایت سیاهش می کنی. ایجاست که سیاهی بر

سپیدی چیره می شود؛ تاریکی و سیاهی ناشی از گناه بر سپیدی

دل تو غلبه پیدا می کند. آن وقت کار به کجا می رسد؟ وقتی سراسر

دل را سیاهی گرفت، دیگر راه رستگاری ندارد. این همان سوء عاقبت

ناشی از عمل خارجی انسان است که گفتیم فرو رفتن در گناه، سوء

خاتمه می آورد...

درس هایی از آیت الله مجتبی تهرانی