در پرتو وحی

آیه شماره 2  از سوره مبارکه انفال

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ
مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دلهایشان (از عظمت او) لرزان شود و هرگاه آیات خدا بر آنان تلاوت شود، ایمانشان را مى‏افزاید و تنها برپروردگارشان توکّل مى‏کنند.
آنکه با شنیدن نداى اذان و آیات الهى بى‏تفاوت باشد، باید در کمال ایمان خود شک کند. «انّما المؤمنون اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ذکر نام خدا از سوى هرکس باشد، در مؤمن اثر مى‏گذارد. «اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ایمان، با عشق و خشیت درونى همراه است. «المؤمنون... وَجِلت قلوبهم»
ترسى که ریشه در جهل داشته باشد بد است، ولى ترسى که از معرفت سرچشمه بگیرد پسندیده است. «المؤمنون ... وجلت»
هر آیه‏ى قرآن، حجّت و دلیل و نورى است که مى‏تواند بر ایمان بیفزاید. «اذا تلیت... زادتهم ایماناً»
مؤمن، میان بیم و امید است. «المؤمنون، وجلت قلوبهم، یتوکّلون»
کسى که تنها خداوند را ربّ خود مى‏داند، تنها به او توکّل مى‏کند. «على ربّهم یتوکّلون»

 

در پرتو وحی

 آیه شماره 144  از سوره مبارکه نساء

  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُونِ الْمُؤْمِنِینَ أَتُرِیدُونَ أَن تَجْعَلُواْ لِلّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطَانًا مُّبِینًا
  اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! کافران را به جاى مؤمنان دوست و سرپرست خود نگیرید، آیا مى ‏خواهید براى خداوند دلیل و حجّت آشکار علیه خودتان قرار دهید؟
 پذیرش ولایت کفّار با ایمان سازگار نیست. یک دل، دو دوستى برنمى‏ دارد. «یا ایها الّذین آمنوا لاتتّخذوا...»
تولّى و تبرّى، دوستى با مؤمنان و دورى از کافران، لازمه‏ ى ایمان است. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء من دون المؤمنین»
از هر نوع اختلاط، رفاقت و قراردادى که نتیجه ‏اش به زیان مسلمانان باشد، باید پرهیز کرد. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء»
در سیاست خارجى، روابط سیاسى و اقتصادى، گزینش‏ ها و عزل و نصب‏ ها، هر اقدامى که به سلطه‏ ى کفّار بر مسلمانان انجامد حرام و محکوم است. «لاتتّخذوا الکافرین اولیاء»
مسلمان ذلّت پذیر، در برابر خداوند پاسخى ندارد. «اتریدون ان تجعلوالله ...»