در پرتو وحی

 آیه شماره 58  از سوره مبارکه نساء

إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَکَمْتُم بَیْنَ النَّاسِ أَن تَحْکُمُواْ بِالْعَدْلِ إِنَّ اللّهَ نِعِمَّا یَعِظُکُم بِهِ إِنَّ اللّهَ کَانَ سَمِیعًا بَصِیرًا
همانا خداوند فرمانتان مى‏ دهد که امانتها را به صاحبانش بدهید و هرگاه میان مردم داورى کردید، به عدل حکم کنید. چه نیک است آنچه که خداوند شما را بدان پند مى‏ دهد. بى ‏گمان خداوند شنواى بیناست.
سپردن امور به کاردانان و قضاوت عادلانه، از مصادیق عمل صالح و از نشانه‏ هاى ایمان است. (با توجّه به آیه قبل)
هر امانتى صاحبى دارد و هرکس لیاقت و استعداد کار و مقامى را دارد. «اهلها»
در اداى امانت و دادگرى، ایمان شرط نیست. نسبت به همه‏ ى مردم باید امین و دادگر بود. «اهلها، الناس»
قاضى و حاکم باید عادل باشد. «تحکموا بالعدل»
تشکیل حکومت لازم است. لازمه‏ ى سپردن مسئولیّت‏ ها به اهلش و قضاوت عادلانه برقرارى نظام و حکومت الهى است. «تؤدّوا الامانات... تحکموا بالعدل»
موعظه‏ ى خوب، آن است که علاوه بر پندهاى اخلاقى، به مسائل اجتماعى و قضایى هم توجّه کند. «نعمّا یعظکم به»
اگر مردم هم خیانت در امانت یا ستم در قضاوت را نفهمند، خدا بینا و شنواست. «انّ اللّه کان سمیعاً بصیراً»