قسمتی از سخنرانی یک نامزد انتخابات شورای شهر پیش از انتخابات در کشور آنگولا
همه آنگولایی ها برابرند و ما هیچ شهروند درجه یک و دویی نداریم. مگر اینجا قطار است یا استادیوم که بلیط درجه یک و دو داشته باشد. ما می خواهیم با چاپ هر نو کتاب و روزنامه ای سرانه مطالعه در کشور را به روزی حداقل دوازده ساعت برسانیم. مردم باید آن قدر کتاب بخوانند که تمام کتابخانه ها و چاپخانه های دنیا از تولید مایحتاج فرهنگی ما عاجز شوند و کتابدانشان پاره شود. در مملکت آنگولا هرکس باید با کتاب بخوابد و با کتاب بیدار شود. با کتاب به دنیا بیاید و با کتاب بمیرد. یعنی اصولا هر چیزی باید یک حساب و کتابی داشته باشد. ما باید در تولید فیلم هالیوود را در جیب راستمان و بالیوود را در جیب چپمان بگذاریم، چون جیب های ما بسیار با، ظرافت هستند. من متعجبم چرا تا به حال یک آنگولایی نتوانسته جایزه نوبل و اسکار بگیرد، در حالی که جایزه نوبل و اسکار جامه ای است که تنها به قامت ما دوخته اند. جام جهانی برای ورزش ما بسیار کوچک است. ما باید از همین حالا به جام منظومه شمسی و جام کهکشان راه شیری و نهایتاً، بعد از صعود جام بین کهکشانی فکر کنیم.
- ۰ نظر
- ۲۲ خرداد ۹۲ ، ۱۱:۵۳