گل یا پوچ

گل یا پوچ

دنیا مشتش را باز کرد،

شهدا «گل» بودند و ما «پوچ»

خدا آن ها را برد و زمان ما را...

غبطه

رسول اکرم صلى الله علیه و آله:

«أَلا اُحَدِّثُکُم عَن أَقوامٍ لَیسوا بِأَنبِیاءَ وَلاشُهَداءَ یَغبِطُهُم یَومَ القیامَةِ النبیاءُ وَالشُّهَداءُ بِمَنازِلِهِم مِنَ اللّه عَلى مَنابِرَ مِن نورٍ. قیلَ مَن هُم یا رَسولَ اللّه ؟ قالَ هُمُ الَّذینَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه إلىَ اللّه وَ یُحَبِّبونَ اللّه إِلى عِبادِهِ، قُلنا هذا حَبَّبُوا اللّه إِلى عِبادِهِ، فَکَیفَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه إِلَى اللّه ؟ قالَ یَأمُرونَهُم بِما یُحِبُّ اللّه وَیَنهَونَهُم عَمّا یَکرَهُ اللّه ، فَإِذا أَطاعوهُم أَحَبَّهُمُ اللّه»

 

آیا آگاه کنم شما را از گروهى که نه از انبیا هستند و نه از شهدا، ولى انبیا و شهدا در روز قیامت به مقام و منزلت آنان غبطه مى خورند، و آنها بر منبرهایى از نور نشسته اند؟ سؤال شد اى رسول خدا! آنان کیانند؟ فرمودند آنان کسانى هستند که بندگان خدا را نزد خدا و خدا را نزد بندگانش محبوب مى گردانند عرض کردیم ایجاد محبت خدا در دلها معلوم است، ولى چگونه بندگان را نزد خدا محبوب مى گردانند؟ فرمودند آنان را فرمان مى دهند به آنچه خدا دوست مى دارد و باز مى دارند از آنچه خدا دوست نمى دارد، پس اگر آنان را اطاعت کنند، خداوند دوستشان مى دارد.

مشکاةالأنوار، ص 136

شهدا

کوچه هایمان را بنام شهدا نامگذاری کردیم تا وقت برگشتن به خانه 

و هنگامی که نشانی منزلمان را می دهیم؛ 

بدانیم از گذرگاه کدام شهید با آرامش به خانه می رسیم.

برگرفته شده از picil.blog.ir

با شهدا

 افسوس که فقط یک جان در کالبد خود بیشتر ندارم که در راه تو که راه اسلام و راه امام زمان عج است و راه نایب بر حق امام زمان، خمینی عزیز است فدا کنم. شهید حسین نظرکرده

به قد و قواره اش نمی آمد در مورد ازدواج بگوید.اما با صراحت تمام موضوع را مطرح کرد!
گفتم:زود است بگذار جنگ تمام شود خودمان آستین بالا میزنیم.گفت:نه پیامبر فرموده ازدواج کنید تا ایمانتان کامل شود من هم برای تکمیل ایمان باید ازدواج کنم باید!!!!
همین ها را گفت در سن نوزده سالگی زنش دادیم!!!گفتیم:حالا بگو دوست داری همسرت چگونه باشد؟
گفت:عفیف باشد و باحجاب
شهید حسین زارع کاریزی

با شهدا

از همه مردم می خواهم که به ریسمان خدایی چنگ زنید و از تفرقه بپرهیزید و گرنه مدیون خون شهدا هستید. شهید علی ابوالحسنی
وسایل نیروهایم را چک می کردم. دیدم یکی از بچه ها با خودش کتاب برداشته؛ کتاب دبیرستان. گفتم «این چیه؟» گفت: «اگر یه وقت اسیر شدیم، می خوام از درس عقب نیفتم.»