در پرتو وحی

آیه شماره 59  از سوره مبارکه نساء

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنکُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ ذَلِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلًا
اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! خدا را اطاعت کنید و از رسول و اولى الامر خود (جانشینان پیامبر) اطاعت کنید. پس اگر درباره چیزى نزاع کردید آن را به حکم خدا و پیامبر ارجاع دهید، اگر به خدا و قیامت ایمان دارید. این (رجوع به قرآن و سنّت براى حلّ اختلاف) بهتر و پایانش نیکوتراست.
مردم باید نظام اسلامى را بپذیرند و از رهبران الهى آن در قول و عمل پشتیبانى کنند. «اطیعوااللّه و اطیعواالرسول و اولى الامر منکم»
اسلام مکتبى است که عقاید و سیاستش بهم آمیخته است. اطاعت از رسول و اولى‏الامر که امرى سیاسى است، به ایمان به خدا و قیامت که امرى اعتقادى است، آمیخته است. «اطیعوااللّه و اطیعوا الرسول و اولى الامر»
اطاعت از حاکمى واجب است که مؤمن و از خود مردم با ایمان باشد. «اطیعوا... منکم»
نام اولى الامر در کنار نام خدا و رسول، همراه با اطاعت مطلق، نشان آن است که مسئول حکومت و نظام اسلامى باید از قداست والایى برخوردار باشد. «اطیعواالرسول و اولى الامر»
یکى از وظایف حکومت اسلامى ایجاد وحدت و حل تنازعات است. «ان تنازعتم...»
اگر همه‏ى فرقه‏ها، قرآن و سنّت را مَرجع بدانند، اختلاف‏ها حل شده، وحدت و یکپارچگى حاکم مى‏شود. «فردّوه الى اللَّه والرسول»
مخالفان با احکام خدا و رسول و رهبران الهى، باید در ایمان خود شک کنند. «ان کنتم تؤمنون...»

در پرتو وحی

 آیه شماره 58  از سوره مبارکه نساء

إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَکَمْتُم بَیْنَ النَّاسِ أَن تَحْکُمُواْ بِالْعَدْلِ إِنَّ اللّهَ نِعِمَّا یَعِظُکُم بِهِ إِنَّ اللّهَ کَانَ سَمِیعًا بَصِیرًا
همانا خداوند فرمانتان مى‏ دهد که امانتها را به صاحبانش بدهید و هرگاه میان مردم داورى کردید، به عدل حکم کنید. چه نیک است آنچه که خداوند شما را بدان پند مى‏ دهد. بى ‏گمان خداوند شنواى بیناست.
سپردن امور به کاردانان و قضاوت عادلانه، از مصادیق عمل صالح و از نشانه‏ هاى ایمان است. (با توجّه به آیه قبل)
هر امانتى صاحبى دارد و هرکس لیاقت و استعداد کار و مقامى را دارد. «اهلها»
در اداى امانت و دادگرى، ایمان شرط نیست. نسبت به همه‏ ى مردم باید امین و دادگر بود. «اهلها، الناس»
قاضى و حاکم باید عادل باشد. «تحکموا بالعدل»
تشکیل حکومت لازم است. لازمه‏ ى سپردن مسئولیّت‏ ها به اهلش و قضاوت عادلانه برقرارى نظام و حکومت الهى است. «تؤدّوا الامانات... تحکموا بالعدل»
موعظه‏ ى خوب، آن است که علاوه بر پندهاى اخلاقى، به مسائل اجتماعى و قضایى هم توجّه کند. «نعمّا یعظکم به»
اگر مردم هم خیانت در امانت یا ستم در قضاوت را نفهمند، خدا بینا و شنواست. «انّ اللّه کان سمیعاً بصیراً»

در پرتو وحی

آیه شماره 48  از سوره مبارکه نساء

إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاءُ وَمَن یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِیمًا
همانا خداوند، این که به او شرک ورزیده شود نمى ‏بخشد، ولى هر چه پایین‏ تر باشد، براى هر که بخواهد مى‏ بخشد. و هر کس به خداوند شرک ورزد به تحقیق گناهى بزرگ بر ساخته است.
شرک، منفورترین گناه و مانع بخشایش الهى است. «لایغفر ان یشرک به»
بخشایش گناهان، مربوط به اراده‏ى حکیمانه خداست. «لمن یشاء»
شرک، ادّعایى بى‏ دلیل و دروغى بزرگ است. «فقد افترى اثماً عظیما»

در پرتو وحی

 آیه شماره 2  از سوره مبارکه نساء

وَآتُواْ الْیَتَامَى أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَتَبَدَّلُواْ الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ وَلاَ تَأْکُلُواْ أَمْوَالَهُمْ إِلَى أَمْوَالِکُمْ إِنَّهُ کَانَ حُوبًا کَبِیرًا
و اموال یتیمان را به آنان (باز) دهید و اموال بد (خودتان) را با اموال خوبِ (یتیمان) تبدیل نکنید و اموال آنان را با اموال خود نخورید، همانا این (تصرّفاتِ ظالمانه) گناهى بزرگ است.
اموال یتیمان را باید به آنان پس داد، هرچند خود ندانند یا فراموش کنند. «آتوا الیتامى أموالهم»
اسلام، حامى طبقه‏ ى محروم و ضعیف است. «الیتامى»
کودکان یتیم، حقّ مالکیّت دارند. «اموالهم»
ممانعت، تبدیل وکاستن از مال یتیم، گناه بزرگ است. «انّه کان حوباً کبیراً»
گناهان، کبیره و صغیره دارند. «حوباً کبیراً»