رفته بودند شناسایی، شب قبل ابرها کنار رفته بود و ماه همه جا را روشن کرده بود.
مجبور شده بودند بمانند. وقتی برگشتند خیلی گرسنه بودند. افتاده بودند توی سفره
و می خوردند. یکی از بچه ها که قد کوچکی داشت و همیشه کتاب های درس اش
دستش بود، جلو آمد و خیلی عادی گفت: «دوستان اگر ترکیدید ما رو هم شفاعت کنید.»
بقیه هم می خندیدند. هم به حرف او، هم به غذا خوردن بچه های اطلاعات.
اسلام با توجه به نیازهاى اساسى انسان، شادى، نشاط را تحسین و تأیید کرده است.
قرآن که یکى از بهترین و مستحکمترین منابع اسلام به شمار مىرود، زندگى با نشاط و
شادى را نعمت و رحمت خدا تلقى فرموده، زندگى همیشه توأم با گریه و زارى و ناله را
خلاف رحمت و نعمت خداوند دانسته است. گواه این مطلب آیه قرآن است که مىفرماید:
«فلیَضحَکُوا قلیلاً و لیَبکُوا کثیراً» [1] ؛ «باید کم بخندند و زیاد بگریند».
شأن نزول این آیه، این بود که پیغمبر خدا(ص) دستور صادر کرده بودند که باید تمام
نیروهاى قابل براى شرکت در مبارزه علیه کفار و مشرکین که به سرزمین اسلام هجوم
آورده بودند، بسیج شوند. عدهاى با بهانههاى مختلف از شرکت در این لشکر کشى خود
دارى کرده بودند و از فرمان خدا و پیغمبر(ص) تخلف کرده بودند؛ خداوند در قرآن به
آن‌ها وعده عذاب مىدهد که از نشاط، شادی و خنده محروم خواهند شد و به دنبال آن
مىفرماید: [این گروه نافرمان] از این پس کم بخندند و زیاد بگریند».
پی نوشت :
[1] توبه (9)، 82.