در پرتو وحی

آیه شماره 2  از سوره مبارکه انفال

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ
مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دلهایشان (از عظمت او) لرزان شود و هرگاه آیات خدا بر آنان تلاوت شود، ایمانشان را مى‏افزاید و تنها برپروردگارشان توکّل مى‏کنند.
آنکه با شنیدن نداى اذان و آیات الهى بى‏تفاوت باشد، باید در کمال ایمان خود شک کند. «انّما المؤمنون اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ذکر نام خدا از سوى هرکس باشد، در مؤمن اثر مى‏گذارد. «اذا ذُکر اللّه وَجِلَت»
ایمان، با عشق و خشیت درونى همراه است. «المؤمنون... وَجِلت قلوبهم»
ترسى که ریشه در جهل داشته باشد بد است، ولى ترسى که از معرفت سرچشمه بگیرد پسندیده است. «المؤمنون ... وجلت»
هر آیه‏ى قرآن، حجّت و دلیل و نورى است که مى‏تواند بر ایمان بیفزاید. «اذا تلیت... زادتهم ایماناً»
مؤمن، میان بیم و امید است. «المؤمنون، وجلت قلوبهم، یتوکّلون»
کسى که تنها خداوند را ربّ خود مى‏داند، تنها به او توکّل مى‏کند. «على ربّهم یتوکّلون»