انسان، خواهانِ راحتی، آسایش و کامجویی است و از این رو دنیا را محل برآورده شدن این خواسته‏ ها می‏ داند و یا دست‏ کم می‏ خواهد که چنین باشد؛ امّا از آن جا که دنیا محلّ راحتی و آسایش نیست، میان انتظارات او با واقعیت‏ها ناهماهنگی به وجود می‏آید و در نتیجه، احساس ناکامی می‌کند و بی‌تاب می‌گردد. مشکل خانوادگی از آن جا آغاز می‌شود که این احساس ناکامی، به روابط همسران منتقل می‌شود؛ زیرا هر کدام از همسران تصوّر می‌کند دیگری عامل ناکامی وی است و همین تصوّر، موجب بروز نارضایی و ناسازگاری می‌گردد. این در حالی است که هیچ کدام تقصیر ندارند؛ دنیا محل آسایش نیست.۱ اساساً خداوند متعال، آسایش را در بهشت قرار داده و مردم، آن را در دنیا می‏جویند و از این‏رو آن را نمی‏یابند. إِنَّ اللهَ عز وجل یَقُولُ:... وَضَعْتُ الرَّاحَةَ فِی الْـجَنَّةِ وَ النَّاسُ یَطْلُبُونَهَا فِی الدُّنْیَا فَلَا یَجِدُونَهُ [1] بدیهی است هرکس چیزی را طلب کند که وجود ندارد، خود را به زحمت انداخته و چیزی به دست نمی‌آورد.۳مَن طَلَبَ مَا لَم یُخلَق، أَتعَبَ نَفسَهُ وَ لَم یُرزَق؛ قِیلَ: یَا رَسُول الله! وَ مَا الَّذِی لَم یُخلَق؟ قَالَ: الرَّاحَةُ فِی الدَّنیَا. [2]

پی نوشت :
1 . عوالى اللآلى، ج۴، ص۶۱، ح۱۱.
2 . جامع الأخبار، ص۵۱۷، ح۱۴۶۴. برگرفته از کتاب رضایت زناشویی، عباس پسندیده،ص262. نشر دارالحدیث قم.