وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ

النَّجْمُ الثَّاقِبُ

نسبیت عام شکل گیری سیاه چاله ها از ستارگان نوترونی را پیش بینی می کند. هنگامی که ماده اضافی به درون یک ستاره نوترونی سقوط می کند، جرم آن افزایش می یابد. و با افزایش جرم آن گرانش آن نیز افزایش می یابد. با ادامه این فرآیند سرانجام کار به جایی می رسد که در آن گرانش ستاره نوترونی چنان افزایش می یابد که حتی نور هم نمی اواند از آن بگریزد و بدین سن یک سیاه چاله شکل می گیرد. بیشتر ستارگان نوترونی که تا امروز کشف گردیده اند به شکل تپ اخترهای رادیویی هستند و از این رو تپ اختر رادیویی نامیده می شوند که از خود امواج رادیویی ساطع می کنند. ما می توانیم به راحتی یک رادیو تلسکوپ را به یک بلندگو متصل کنیم و یک تپ اختر را بشنویم. صدای تپ اختر ها به گونه ای است که گویی کسی به طور مدام به در می کوبد.

خلاصه مطلب این که ما صدای یک تپ اختر را شبیه صدای کوبیده شدن در می شنویم و اگر سقوط ماده به درون این تپ اختر ادامه یابد در نهایت یک سیاه چاله شکل خواهد گرفت.

این نکات همان چیز هایی است که خداوند در قرآن می فرماید و ستاره ای را توصیف می کند که در را می کوبد.

قرآن کریم سوره طارق آیات 1 تا 3

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ / وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ / النَّجْمُ الثَّاقِبُ

قسم به آسمان و ستاره کوبنده / و تو چه می دانی که ستاره کوبنده چیست / همان ستاره شکافنده است.

ثقب در عربی به معنای چاله است و ثاقب اسم فاعل آن و به معنای ایجاد کننده چاله است.

برداشته شده از کتاب اسرار سیاه چاله ها