هر انسانی قلب و دلش از نظر خلقت الهی به سوی سپیدی است.
یعنی صفحه دلش سیاه نیست؛ خدا به تو صفحه سپید داده است؛
تو داری با این کارهایت سیاهش می کنی. ایجاست که سیاهی بر
سپیدی چیره می شود؛ تاریکی و سیاهی ناشی از گناه بر سپیدی
دل تو غلبه پیدا می کند. آن وقت کار به کجا می رسد؟ وقتی سراسر
دل را سیاهی گرفت، دیگر راه رستگاری ندارد. این همان سوء عاقبت
ناشی از عمل خارجی انسان است که گفتیم فرو رفتن در گناه، سوء
خاتمه می آورد...
درس هایی از آیت الله مجتبی تهرانی
قسمت سوم مستند یاجوج و ماجوج باموضوع ذوالقرنین 2
امیدوارم مورد پسند شما عزیزان قرار گیرد
آیت الله قاضی جزوه ای درباره نماز شب داده بود به من.
می گفت: اگر نتوانستی شب بلند شوی، همین طور خوابیده
می توانی نماز شب را به جای بیاوری. حتی می گفت: اگر بیدار شدی
و دیدی وقت گذشته و دارند اذان می گویند همان «سبوح قدوس رب الملائکة والروح»
را در سجده تکرار کن.
حرف های ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه عظیمت تو ناگزیر می شود
آی...
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!!!